Drei Texte zum Schmunzeln und zum Nachdenken

Markus Manfred Jung, Vizepräsident Deutschland der Elsass-Freunde-Basel, lebt in einem kleinen Bauerndorf ganz oben im kleinen Wiesental (DE). Er schreibt Texte, Gedichte und ganze Theaterstücke. Hier nun drei seiner neuesten Texte zum Schmunzeln und zum Nachdenken.

Ein Marder

In de Marderfalle
Lehrsch öbbis drus?

Chasch alt werde wien e Chueh, lehrsch allwiil no däzue! Au we mer unser über 200 Johr altis Burehus hän neu decke lo, hä mer doch bald e Untermieter gha, wo mer so gar nit gern gseh hän: e Marderfamilie. Die Ummegeißerei un des Gepolter znacht wäri jo no gange. Dass aber hintrem Hus am Bode all gseh häsch, wo si grad ihre Klo iigrichtet hän untrem Dachrand un dass sie im Winter s Isoflex gfresse hän, unsi gueti Bio-Isolierig, des hät is scho verruckt gmacht. Un all wider die abgnagte Zündchabel an mim Twingo. Mit re Marder-Lebendfalle han i si däno ein um de ander verwütscht, fümf Stuck, ha si im Auto e ghörig Stuck wit weg gfahre un im all gliiche Wald e Familiezämmefüehrig arrangschirt. Zweimool si mer in sellem Wald, won i spööter amig dädurgfahre bi, Marder vor em Auto duregflitzt, un i ha si fründli grüeßt.

Hä mer e Rüngli lang Rueihj gha, isch doch uf eimool wider ein doo gsi. Mer hät s an de Markierigshüffli gseh rund um s Hus. Un wider isch s Autoli uf eimool numme no uf drei Töpf grucklet. Aber, ii ha jo Erfahrig! Numme, won i am früeihje Morgen uf de Leitere zue de Marderfalle uffe chlettere, well s ghörig rasslet din, grift mi mim e gruusige Zische un Fauche e zweite Marder aa un ii mach schnell mi Ruckzug un sag, wart numme, bis es hell isch, no chumm i mim e Stecke. Jo wäger. Won i wider uffeschtiig, bewaffnet, s isch scho so verdächtig still, lit die schweri Gitterfalle uf de Site, s Türli isch ufgschobe un niene kei Marder nit. Un jede witeri Versuech ab sellemools goht letz. Au wenn d Falle usglöst isch, findsch niemerd gfange drin. E glehrigs Tierli, Reschpekt! Je nu, mer hän is mit unsem Mitbewohner neumedure abgfunde, Fride gschlosse mit däm Umschtand, dass mer halt am Wald wohnen un d Nööchi vo de Natur eigentli jo gnieße. Lang isch nüt meh gsi am Auto, un de Marder, dismool en Einzelgänger wohl, hät au recht still vor sich ane ghuust.

Doletschti hät s mi aber doch wider pfupft un i ha denkt, i probir s doch nomool mit däre Falle, aber an re andre Stell. E Hüehnerei drii un kalifornischi Dörrzwetschge un abwarte. Un won i am nägschte Tag nochlueg, lueg do ane, d Fallen isch zue. Aber statt de Zwetschge un em Ei lit vorne drin quer e ghörigis Marderwürschtli, -gschisse druff!- un won i losfahre will, tuet s Auto kei Mucks. Lehrsch öbbis drus?

Wien e Troscht
S Nochbers Gartezwerg

S Nochbers hän e Gartezwerg im Garte. Nei, e Huffe Zwerg hän si, natürli, e ganzi Corona. Aber ein dävo isch e Ris. Ebbe selle, mim e Reche in de einde un mim e Eimerli samt Schüfeli in de andre Hand, e Strohhuet uf de Bire. Us Keramik natürli, alles, logisch. Er grinst so schreeg, linst dur e Buchsbaum dure, zue mer. Allewiil.

Was, wenn i dä chlaue täti? Eifach mopse, zmitts in de Nacht? S täti ämend regne, stürme tät s, blitze villicht sogar. Tschuuderwetter, richtig guet! I lüpf en ab sim Sockel drab, schwer isch er bigoscht! I druck en an mi, spür si Chelti, Nessi. Si Grinse vor mim Gsicht. Er isch mer wien e Troscht. I schleipf en dure zue mir. Nit in s Zimmerli, nei. Des giengti zwiit. I stell en in Hof, grad unter mi Fenschter, si Blick zue mir uffe.

I tät em zuewinke, aalächle tät en, mer zwinktere is zue, mir zwei. Mir hette s guet mitnand. I lueg zum Fenschter uuse, voller Freud. Jerenei! Wo chunnt denn de Risehuffen im Hof mit all däne farbige Keramikscherbe her?

Unnötig wien e Chropf?
Corona

Eigentli isch des Corona doch so unnötig wien e Chropf, denksch mänkmool, - un weisch doch nit so recht… Mänggisch isch der s, wie wenn druf gwartet hebsch, un de spürsch, hä so letz isch des Covid Nünzeh doch au wider nit. D Natur schnuuft uf. E Päusli, won re guet tuet, weleweg! De Verschtand sait: Mumpitz, Hafechäs, alles Zuefall natürli. Zuefall, dass disjohr e Johr isch, dusse, wo nit vergissisch. Lueg in Garte, lueg in de Wald! Was hät des Beeri, Obscht, Nüss, Salat, Gmües! Numme d Pilz schiniere sich non e wengli. Aber wart numme!

D Natur sait Dankschön, dass mer si endli e bizzi wenigschtens in Rueihj lön, meint mi Gmüet. De Chopf proletet: Blödsinn. D Seel raunt : de Liebgott ! Jeggismariaunjosefaberau ! Nemme mer s, wie s isch. Sage Dankschön ! Wenn is de Virus verschont hät. Bis jetzt.

Und hier zum Schluss ein kurzes Video von MMJ: