Sìnge (ein Witz aus dem Elsass)

Der Schàngala ìsch àn ere Hochzitt igalàde, un d Màmma sajt em:

„Gall, Schàngala, bìsch heeflig un màchsch nix, wo ni mi drà müess schamme!” 

Àn der Hochzitt sìtzt der Schàngala nawem Herr Pfàrrer , un ar ìsch sehr stolz druf!

Àlles geht güet erum, bis dàs er ìwereimol uffsteht, un sàjt lütt: „Màmma, i müess brunze!”
D'heim sàjt d Màmma ìm Schàngala: „Schàngala, mer sajt nìt, ich mächt brunze, s nachschta Mol sajsch, i mächt sìnga!

 

Zwei Wocha druff geht der Schàngala ìn Feria  zum Papepa, uf Matzeràl. Ùn ar frait sich àrig. 

Ar derft nawem Papepa ìm große Bett schlofe. Mittle ìn dr Nàcht verwàcht der Schàngala un mächtigt sìnge.
Ar seht nix, un schìttelt der Papepa, wo sàjt: „Wàs ìsch los Schàngala?”
- I mächt garn sìnge!
- Mer sìngt doch nit z'Nàcht!
- Ja, Papepa! 
E bìssle speeter mächt der Schàngala ìmmer nà sìnge.
Denoh sàjt em der Papepa: „Schàngala, morn derfsch dü sìnge un sogàr jodle dezüe!
- Ja, Papepa!
Àwer boll hàlts der Schàngala nìmm üss, un schìttelt wìdder der Papepa.
- Papepa, jetz müess i àwer unbedìngt sìnge! 
- Ä! Schàngala, wenn's nìtt ànderscht geht, denoh sìngsch m’r hàlt lislig ìn s Ohr!